دانشمندان انفجار ستاره‌ای کاملا جدیدی به نام ابرنواختر جذب الکترون کشف کرده‌اند. این ابرنواختر جدید نه تنها نوع سومی به دو ابرنوختر موجود می‌افزاید بلکه به حل معمایی هزارساله نیز کمک می‌کند.
به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا، در سال ۱۰۵۴ میلادی، مردم جهان گزارش می‌کردند که آسمان به طور ناگهانی نورانی می‌شود. این نور به حدی زیاد بود که در طول روز نیز قابل رویت بود و به مدت ۲۳ روز در زمان روشنایی و حدودا دو سال در هنگام شب قابل مشاهده بود. نتیجه‌ی این پدیده ایجاد سحابی خرچنگ بود که امروزه نیز توسط ستاره‌شناسان مورد مطالعه است اما مطالعات جدید منشا این سحابی یعنی نوع ابرنواختر جدیدی که به تازگی کشف شده است را نشان می‌دهد.
دانشمندان تصور می‌کردند که چنین ابرنواخترهایی به مدت ۴۰ سال باقی می‌مانند و از ستاره‌های ابرسنگین شاخه غول جانبی (در نمودار هرتزپرونگ راسل massive super-asymptotic giant branch or SAGB) نشات می‌گیرند. اما تحقیقات کمی در مورد این ستاره‌ها و ابرنواخترها انجام گرفته است.
اکنون دانشمندان نمونه‌ای از آن را در کهکشان NGC2146 یافته‌اند. این انفجار ستاره‌ای به اندازه‌ای نزدیک بود که دانشمندان توانستند به تصاویر ستاره آن پیش از انفجار دست یابند و اطلاعات دقیقی در مورد این پدیده جمع‌آوری کنند.
ابرنواختر SN2018zd ویژگی‌های عجیبی دارد که بسیاری از آن‌ها در هیچ ابرنواختر دیگری دیده نشده‌اند. این موضوع بر جدید بودن گونه‌ی آن تاکید می‌کند.
دانشمندان ابرنواخترها را به دو دسته تقسیم کرده‌اند. دسته‌ی اول ابرنواختر هسته‌ای است که در آن ستاره کوتوله سفید با دریافت موادی از سامانه ستاره دوتایی بر جرمش افزوده شده و منفجر می‌شود. دسته‌ی دوم، رمبش هسته فلزی است. زمانی که سوخت ستاره به پایان می‌رسد این ستاره از درون متلاشی شده و از خود سیاه‌چاله یا ستاره نوترونی باقی می‌گذارد.
نوع جدیدی که به تازگی کشف شده ترکیبی از دو نوع دیگر است. هسته‌ی این ستاره به حدی سنگین است که آماده‌ی انفجار است اما برای آن که عناصر درونش همجوشی کنند و عناصر سنگین‌تری ایجاد کنند سبک است.
دانشمندان می‌گویند، این احتمال وجود دارد که این ابرنواختر بیش از ۴۰ سال پیش تشکیل شده باشد. برخی ابرنواخترها ویژگی‌های ابرنواختر جذب الکترون را دارند اما ابرنواختر SN2018zd تمام شش ویژگی لازم را دارد.
