ستاره شناسان دانشگاه اورگن (University of Oregon) آمریکا در مطالعه جدید سن جهان را ۱۲.۶ میلیارد سال تخمین زده‌اند.
به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست (اصلاح و ویرایش از اورانوس)، تعیین تاریخ مه‌بانگ بستگی به مدل‌سازی محاسباتی و ریاضیاتی دارد. هر مدل از فاصله تخمین زده شده برای پیرترین ستاره‌ها، رفتار کهکشان‌ها و آهنگ انبساط عالم استفاده می‌کند. نقشه کار این است که محاسبه کنند چقدر طول می‌کشد تا تمام اجسام به نقطه آغاز بازگردند.
روش‌های بررسی اخیر از رصد باقی‌مانده تشعشع‌های مه‌بانگ استفاده می‌کند. این روش‌ها، بالا پایین رفتن و جنبیدن‌های فضازمان را نقشه‌برداری می‌کند و شرایط روزهای اولیه عالم را بر اساس ثابت هابل برمی‌گرداند.
اکنون ستاره‌شناسان دانشگاه اورگن از روش جدیدی پرده‌برداری کرده‌اند که ابزار تخمین فاصله‌ای به نام رابطه باریونیک تولی-فیشر را مستقل از ثابت هابل، مجدداً مدرج می‌کند.
جیمز شومبرت استاد فیزیک این دانشگاه گفت: مسئله‌ی مقیاس فاصله، همانطور که مشخص است، بسیار دشوار است زیرا فواصل تا کهکشان‌ها بسیار زیاد است و تابلو‌های راهنمای این فواصل بسیار کم‌نور هستند که مدرج کردن آنها را سخت می‌کند.
ستاره شناسان با تعیین فواصل در محاسبه‌ای خطی از ۵۰ کهکشان به عنوان راهنما برای سنجش فواصل ۹۵ کهکشان دیگر، روش تولی-فیشر را مجددا محاسبه کردند.
شومبرت گفت: جهان با مجموعه‌ای از الگوهای ریاضی که در معادله‌ها بیان شده‌اند اداره می‌شود. رویکرد جدید ما با دقت بیشتری منحنی‌های جرم و چرخشی کهکشان‌ها را بررسی می‌کند تا آن معادلات را به اعدادی مانند سن و سرعت انبساط تبدیل کند.
این روش جدید، ثابت هابل (یعنی نرخ انبساط جهان) را 75.1 کیلومتر بر ثانیه در هر مگاپارسک (با 2.3 واحد بالاتر یا پایینتر) تعیین کرده است. مگاپارسک یک واحد استاندارد در اندازه‌گیری‌های مربوط به فضا است و برابر با یک میلیون پارسک است. هر پارسک هم حدود ۳.۳ سال نوری است.
محققان خاطرنشان کردند: تمام مقادیر ثابت هابل پایینتر از ۷۰ را می‌توان با اطمینان ۹۵ درصدی رد کرد.
روش‌های اندازه گیری سنتی که در طول ۵۰ سال گذشته استفاده شده‌اند مقدار را ۷۵ قرار داده‌اند، اما کیهان‌شناسی تابش زمینهٔ کیهانی (Cosmic Microwave Background radiation, CMB) این مقدار را ۶۷ را محاسبه کرده. روش CMB هم باید با استفاده از فرض‌های متفاوت به همان تخمین برسد.
این اختلاف خارج از محدوده خطای رصدی است و اصطکاک زیادی را در جامعه کیهان‌شناسی ایجاد کرد. این نشان می‌دهد که درک ما از فیزیک جهان ناقص است و امید می‌رود فیزیک جدید در آینده آن را کامل کند.
