حدود ربع قرن از درخشش دنباله‌دارهای هیاکوتاکه و هیل-باپ در آسمان می‌گذرد. همه این سالها ستاره‌شناس‌های آماتور در انتظار ظهور چنین دنباله‌داری در آسمان بوده‌اند. به نظر این انتظار رو به پایان است.
دنباله‌دار اطلس (ATLAS) یا C/2019 Y4 در ۷ دی ۱۳۹۸ کشف شد که در آن زمان بسیار کم‌نور بود. نام دنباله‌دار از Astroid Terrestrial-impact Last Alert System گرفته شده که پروژه‌ای برای نقشه‌برداری روبوتیک از آسمان است.
هنگامی که این دنباله‌دار کشف شد در صورت‌فلکی دب اکبر قرار داشت و قدر آن حدود ۲۰ بود. در این زمان روشنایی دنباله‌دار حدود ۳۹۸۰۰۰ برابر کمتر از حد بینایی چشم غیر مسلح بود. آن زمان فاصله آن نیز حدود ۴۳۹ میلیون کیلومتر بود.
اما دنباله‌دارها با نزدیک شدن به خورشید درخشان می‌شوند. در ۱۱ خرداد ۱۳۹۹ این دنباله‌دار به فاصله ۳۷.۸ میلیون کیلومتری خورشید می‌رسد. این تغییر فاصله از خورشید موجب تغییر قدر حدود ۱۱ مرتبه‌ای دنباله‌دار می‌شود و آن را به محدود رصد با تلسکوپهای کوچک و دوربین‌های دوچشمی وارد می‌کند.
برای مشاهده جزئیات روی تصویر کلیک کنید.
اما این دنباله‌دار از زمان کشف با سرعت بی‌مانند درخشان می‌شود. در ۲۷ اسفند ۱۳۹۸ به قدر ۸.۵ رسید که حدود ۶۰۰ برابر بیشتر از پیش‌بینی بود. بنابراین می‌توان امیدوار بود که در خرداد به درخشش شگرفی برسد. برخی پیش‌بینی می‌کنند که اطلس به قدر ۱ تا ۵- برسد که اگر به درخشانترین قدر پیش‌بینی شده برسد در طول روز نیز قابل مشاهده خواهد بود.
مکان دنباله‌دار در آسمان نیز برخلاف بسیاری از دنباله‌دارهای سالهای اخیربسیار برای رصدگران نیم‌کره شمالی مناسب است. مدار این دنباله‌دار بسیار نزدیک به مدار دنباله‌دار بزرگ سال ۱۸۸۴م/۱۲۶۳ش (عصر ناصرالدین شاه قاجار) است. آن دنباله‌دار دوره‌تناوبی ۶۰۰۰ ساله داشت. بعضی دانشمندان معتقدند که در این مدار دنباله‌دار باستانی بزرگی حضور داشته که تکه‌تکه شده و ما اکنون بازمانده‌های آن را می‌بینیم.
دانلود نقشه مدار دنباله‌دار با کیفیت بالا
