در دورترین نقاط جهان، کهکشان‌ها به قتل می‌رسند. محل‌های تشکیل ستاره‌های آنها در حال از بین رفتن است اما اخیرا ستاره‌شناسان دلیل این اتفاق را یافته‌اند.
بررسی (VERTICO-Virgo Environment Traced in Monoxide Carbon) مخازن گاز در ۵۱ کهکشان را در خوشه سنبله در همسایگی ما رصد کرد و دریافت که محیطِ خشنِ خوشه با ربودن سوختِ ستاره‌ساز، کهکشان‌ها را می‌کشد. در این تصویر ترکیبی، مشاهدات طول موج رادیویی ALMA از قرص‌های گاز مولکولی کهکشان‌های سنبله با ضریب ۲۰ بزرگ‌نمایی می‌شوند. این تصاویر بر روی تصویر پرتو ایکس پلاسمای داغ در خوشه سنبله قرار گرفته‌اند.
به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا از تک‌اکسپلوریست، نتایج مطالعه‌ای جدید شواهدی را ارائه می‌کند که نشان می‌دهد شرایط محیطی اطراف کهکشان‌ها چنان گسترده و نامساعد است که می‌تواند گاز مولکولی کهکشان‌ها را برباید. این گاز مولکولی به عنوان سوختی برای تولد ستاره عمل می‌کند. از دست رفتن این گاز موجب قتل کهکشان‌ها می‌شود.
محققان این مطالعه با بررسی دقیق اطلاعات مهمی از گاز مولکولی در ۵۱ کهکشان متعلق به خوشه سنبله ارائه کرده‌اند. محققان این مطالعه با استفاده از ابزار رصد ورتیکو (VERTICO) و آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما (ALMA) در شیلی به نتایج جالبی دست یافته‌اند.
دکتر کلودیا لاگوس محقق ارشد مطالعه از مرکز بین‌المللی تحقیقات نجوم رادیویی دانشگاه استرالیای غربی گفت: می‌دانیم که کهکشان‌ها در نامساعدترین نواحی به شدت تحت تاثیر قرار دارند و منابع گازی خود را از دست می‌دهند و در نهایت قادر به تشکیل ستاره‌های بیشتری نیستند که این امر نیز برای هر کهکشان مساوی با مردن است. اما ابزار ورتیکو اطلاعات بی‌سابقه‌ای در مورد چگونگی تحت تاثیر بودن گاز مولکولی به ما ارائه می‌دهد و امکان می‌دهد به طور موثر تشخیص دهیم که چه چیزی این کهکشان‌ها را از بین می‌برد.
موقعیت کهکشان و تعامل آن با محیط اطراف آن بر توانایی کهکشان برای تشکیل ستاره تاثیر می‌گذارد. خوشه‌های کهکشانی بسیار بزرگ و داغ هستند و در نواحی دوری از کهکشان واقع شده‌اند.
NGC 4567 و NGC 4568 دو کهکشان از ۲۰۰۰ کهکشان خوشه سنبله هستند که تقریباً ۶۵ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. رصد شده توسط (VERTICO—Virgo Environment Traced in Monoxide Carbon)، دو کهکشان از جمله کهکشان‌هایی در خوشه کهکشانی هستند که تحت تأثیر فرآیندهای فیزیکی شدید قرار گرفته‌اند که می‌تواند منجر به مرگ کهکشان‌ها شود. کهکشان‌ها در اینجا در داده‌های رادیویی ترکیبی از ALMA با گاز مولکولی به رنگ قرمز/نارنجی و داده‌های نوری تلسکوپ فضایی هابل با ستاره‌هایی به رنگ سفید/آبی نشان داده شده‌اند.
وسعت خوشه سنبله در حدود هفت میلیون سال نوری است و هزاران کهکشان را در دل خود جای داده است که با سرعت چند میلیون کیلومتر در ساعت از میان پلاسمای فوق داغ حرکت می‌کنند. این محیط به قدری سخت و نامساعد است که می‌تواند کل کهکشان‌ها را از تشکیل ستارگان در فرآیندی به نام فرونشانی کهکشان (Galaxy Quenching) منع کند. با این حال نگران نباشید، کهکشان راه شیری ما به هیچ خوشه‌ای نزدیک نیست و هیچ خطری برای تخلیه گاز آن وجود ندارد.
لاگوس گفت: با کمک ورتیگو، مخزن گاز ۵۱ کهکشان خوشه سنبله را رصد کردیم. توانستیم یکی از دقیق‌ترین نقشه‌های توزیع گاز در کهکشان‌های خوشه‌ای را ایجاد کنیم.
این مطالعه داده‌های ضروری را برای درک بهتر نحوه شکل‌گیری ستاره‌ها و تکامل کهکشان‌ها در دورترین نقاط جهان ارائه می‌دهد.
